Tia Fuller
Ta szczególnie utalentowana artystka swoją karierę rozpoczęła w college’u, już wtedy występowała m.in. z Rayem Charlesem. Dalej jej kariera potoczyła się błyskawicznie. Pochodząca z rodziny muzyków Tia z ogromnym powodzeniem dziś wciela się w rolę pełnoetatowej profesor w Berklee College of Music w Bostonie
i artystki jazzowej. Fuller łączy techniczny geniusz, melodyjną kreatywność
z precyzją wykonania. To muzyczna siła, z którą należy się liczyć w świecie jazzu, popu, R&B i nie tylko. Już jako czołowy muzyk jazzowy, Fuller została wybrana do żeńskiego zespołu koncertującego z gwiazdą popu - Beyoncé, występując na scenach całego świata. Fuller ze swoim kwartetem nagrała pięć dużych projektów, docenianych zarówno przez słuchaczy jak i branżowe magazyny. Jej najnowszy album, Diamond Cut, otrzymał nominację do nagrody Grammy w kategorii Najlepszy instrumentalny jazz - wyprodukowany przez Terri Lyne Carrington (także obecną na Enter Enea Festival). Kwartet saksofonistki występował w krajach i na festiwalach jazzowych na całym świecie. Występowała również z takimi sławami, jak Ralph Peterson Septet, Rufus Reid Quintet, Wycliff Gordan Septet, T.S. Monk Sextet, Duke Ellington Orchestra, Nancy Wilson Jazz Orchestra, Jon Faddis Jazz Orchestra, Chaka Khan, Ledisi, Kelly Rowland, Jay-Z, Jill Scott, Patti LaBelle, Sheila E, Valerie Simpson, Dionne Warwick, Janelle Monáe, Patrice Rushen, Erykah Badu oraz Aretha Franklin, Nancy Wilson i Geri Allen. W 2018 r. Fuller została uhonorowana nagrodą Benny'ego Golsona od Howard University;
Terri Lyne Carrington
Nagrodzona statuetką GRAMMY® perkusistka, producentka, edukatorka, aktywistka. Laureatka NEA Jazz Masters najbardziej zaszczytnego, amerykańskiego wyróżnienia w dziedzinie jazzu. Wśród utytułowanych tą nagrodą można odnaleźć m.in. takich tuzów jak: Count Basie, Kenny Clarke, Miles Davis, Max Roach, Gil Evans, Ella Fitzgerald, Dave Brubeck I wielu innych.
Terri Lyne Carrington zyskała reputację cudownego dziecka, grając z weteranami jazzu, takimi jak Dizzy Gillespie, Oscar Peterson, Joe Williams i wieloma innymi. W wieku 7 lat dostała swój pierwszy zestaw perkusyjny, który należał do jej dziadka, Matta Carringtona. Niedługo potem, w wieku 11 lat, otrzymała pełne stypendium w Berklee College of Music, gdzie zaczęła grać z takimi ludźmi jak Kevin Eubanks, Mike Stern, Branford Marsalis, Greg Osby i innymi.
W przebiegu całej jej kariery – młodzieńczej i dorosłej - przy Terri pojawiają się wielkie nazwiska, niezależnie od tego czy mieszkała w Nowym Jorku, czy Los Angeles, czy gdziekolwiek indziej.
Terri skupia swoje wysiłki także na pisaniu i produkcji z różnymi artystami. Jej produkcja nominowanej do nagrody Grammy płyty Dianne Reeves, That Day, utrzymywała się na szczycie list przebojów przez wiele miesięcy. W 1998 roku nagrała wraz z Joni Mitchell i Stevie Wonderem płytę Herbie'ego Hancocka,
W 2019 roku Terri Lyne otrzymała nagrodę Doris Duke Artist Award w uznaniu jej przeszłego i bieżącego wkładu w jazz. Carrington otrzymała doktoraty honoris causa Manhattan School of Music, York University i Berklee College of Music, gdzie wykłada. Jest bardzo aktywna w walce z nierównością płci — szczególnie w świecie jazzu.
Cheikh NDoye
Cheikh NDoye to wywodzący się z Senegalu basista, kompozytor i aranżer, obecnie mieszkający i tworzący w Stanach Zjednoczonych. Korzenie jego fascynacji muzycznych sięgają do zachodnioafrykańskiego dziedzictwa, które z czasem zaczął przeplatać z klasycznym i współczesnym jazzem amerykańskim. Cheikh początkowo był pianistą, jednak po wysłuchaniu albumu 8:30 Weather Report był tak oczarowany melodyjnymi i harmonicznymi rozwinięciami Jaco Pastoriusa, że natychmiast zakochał się w gitarze basowej. Grał i nagrywał z takimi artystami jak Russell Ferrante, Dave Weckl, Eric Marienthal, Karen Briggs, Lao Tizer, Dean Brown, Leni Stern, Frederic Yonnet i Randy Brecker, z których wielu pojawia się na jego pierwszej płycie zatytułowanej A Child’s Tale.
Mino Cinelu
Mino Cinelu, właśc. Dominique Cinelu − francuski muzyk specjalizujący się w grze na instrumentach perkusyjnych, kompozytor i producent muzyczny. Jego ojciec pochodził z Martyniki. Pierwszymi instrumentami Mino były gitara oraz instrumenty perkusyjne. Gra również na bandoneonie i flecie. Obywatel świata, tworzący w wielu miejscach – jednak przełom w jego karierze nastąpił w 1981 r. kiedy to przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych. W Ameryce wziął udział w trasie koncertowej Milesa Davisa oraz stworzył wraz z Alem Fosterem i Marcusem Millerem sekcję rytmiczną na podwójnym albumie Davisa We Want Miles, który był zapisem z kilku koncertów tej trasy. W tym okresie współpracował też z Weather Report, m.in. na płycie Sportin' Life i This Is This! grając również na gitarze. Występował z wieloma uznanymi artystami i zespołami jazzowymi oraz popowymi, jak m.in. Dizzy Gillespie, Gil Evans, Pat Metheny, Cassandra Wilson, Herbie Hancock, Antônio Carlos Jobim, Wayne Shorter, Branford Marsalis, Al Di Meola, Paquito D’Rivera, Geri Allen, Gato Barbieri, George Duke, Marcus Miller, Sting, Carlos Santana, Tori Amos, Laurie Anderson, Lou Reed, Tracy Chapman, Sophie B. Hawkins, Peter Gabriel, Joe Cocker, Elton John, Salif Keïta, Chaka Khan, Curtis Mayfield, Joni Mitchell, Youssou N’Dour, Bonnie Raitt, Patti Smith, James Taylor, Stevie Wonder, Charles Aznavour.
Leszek Możdżer
Leszek Możdżer jest jednym z najwybitniejszych polskich muzyków jazzowych. Od wielu lat trwale wpisuje się w pejzaż światowej muzyki jazzowej i eksperymentalnej. W muzyce pociąga go klasyczna precyzja, ale i eksperyment co przekłada się na proponowane przez niego kompozycje. W jego twórczości można też odnaleźć echa fascynacji muzyką popularną z Nirvaną czy Depeche Mode na czele. Naukę gry na fortepianie Leszek rozpoczął w 5 roku życia, przechodząc przez kolejne etapy edukacji w klasie maturalnej zainteresował się jazzem. Obecnie Leszek Możdżer to muzyk – rozpoznawalny na całym świecie a i w Polsce szczególnie ceniony o czym świadczyć może ilość sprzedanych płyt, wyróżnienia krytyków i słuchaczy związanych, między innymi, z branżowym czasopismem Jazz Forum.
Leszek Możdżer nagrywał płyty z najwybitniejszymi polskimi muzykami jazzowymi: Tomaszem Stańką (Pożegnanie z Marią), Januszem Muniakiem (One And Four), Michałem Urbaniakiem (Live In Holy City), Piotrem Wojtasikiem (Lonely City i Quest z Billym Harperem oraz Hope z Dave’em Liebmanem), Adamem Pierończykiem (Live In Sofia i 19-9-1999), Henrykiem Miśkiewiczem (Ja nie chcę spać), Anną Marią Jopek (m.in. Bosa, Barefoot, Upojenie, Farat). Nagrywał też ze Zbigniewem Preisnerem (m.in. przy Requiem dla mojego przyjaciela oraz 10 łatwych utworach na fortepian). Możdżer koncertował i nagrywał także z międzynarodowymi gwiazdami takimi jak : David Friesen, Pat Metheny, Arthur Blythe, Buster Williams, Billy Harper, Joe Lovano, Archi Shepp, David Liebman, Charles Fox, Lester Bowie, David Gilmour, Marcus Miller, John Scofield, Steve Swallow, Eddi Daniels, Tan Dun.
Pianista najpełniej odnajduje się w projektach solowych i autorskim trio z Larsem Danielssonem i Zoharem Fresco, z którym w 2024 r. wydał kolejny wspólny krążek - doskonałą płytę Beamo. Artysta uwielbia eksperymentować i rozkładać muzykę nie tylko na pojedyncze dźwięki, ale i elementy pierwsze. Idąc tropem tej ciekawości na ostatnim albumie, wspomnianego trio, ton nadają, inaczej strojone, trzy równocześnie użyte fortepiany (A=440 Hz, A=432 Hz i strój dekafoniczny);
Do chwili obecnej Leszek Możdżer nagrał ponad 100 albumów, w tym wiele pod własnym nazwiskiem.
Od 2011 roku jest Dyrektorem artystycznym i współtworzy Enter Enea Festival.
W ramach 15. edycji festiwalu usłyszymy Leszka Możdżera w specjalnym projekcie pro tone unit z gościnnym udzialem Tii Fuller, Terri Lyne Carrington, Cheikh Ndoye, Mino Cinelu a także z towarzyszeniem Orkiestry Filharmonii Poznańskiej w projekcie Bach Expanded i George Gershwin Koncert F / Rhapsody in Blue.
